W czasie wojny polsko-bolszewickiej właściwie jedynym sojusznikiem Rzeczypospolitej była Francja, chociaż przychylne sprawie polskiej były także władze węgierskie, które zasilały Rzeczpospolitą dostawami sprzętu i amunicji, oraz Stany Zjednoczone – skąd przybywali ochotnicy do Wojska Polskiego.
Podczas gdy przychylne Rosji bolszewickiej Czechosłowacja, Austria i Niemcy zakazały sprzedaży czy nawet tranzytu sprzętu wojskowego, a brytyjscy dokerzy odmawiali ładowania statków mających płynąć z materiałami wojennymi do Polski – rząd Węgier premiera Pála Telekiego otwarcie zadeklarował gotowość udzielenia pomocy Rzeczypospolitej.
   
W okresie od 31 maja do 27 lipca 1920 roku na Węgrzech codziennie produkowano 250 tysięcy sztuk amunicji, którą wobec sprzeciwu Czechosłowacji transportowano do Polski przez Rumunię. W przededniu Bitwy Warszawskiej węgierski rząd zintensyfikował działania pomocowe dla walczącej Polski – w lipcu 1920 roku zarezerwowano wszystkie zapasy naboi, znajdujące się w fabryce amunicji Manfréda Weissa w Csepel, całą zaś produkcję przestawiono na potrzeby Wojska Polskiego.
Przykładem polsko-amerykańskiego braterstwa broni jest kapitan lotnictwa Merian C. Cooper, który podczas pobytu w Paryżu zaproponował gen. Tadeuszowi Jordanowi Rozwadowskiemu zasilenie którejś z polskich eskadr lotniczych przez amerykańskich pilotów jako początek planowanego Legionu Amerykańskiego formowanego do udziału w wojnie polsko-bolszewickiej. Propozycja została przyjęta i w październiku 1919 roku do 7. Eskadry Myśliwskiej im. Tadeusza Kościuszki zaczęli przybywać pierwsi Amerykanie. Na przełomie lat 1919 i 1920 amerykańscy piloci zajmowali się głównie dostarczaniem rozkazów do wysuniętych jednostek frontowych i prowadzili obserwację formacji Armii Czerwonej. Do walki stanęli w kwietniu 1920 roku, odnosząc wiele sukcesów, pomimo ciągłych problemów ze sprzętem. W czasie Bitwy Warszawskiej zadaniem 7. Eskadry było powstrzymywanie pod Lwowem 1. Armii Konnej komarma Siemiona Budionnego.
   
Ferdynand Foch (1851–1929) marszałek, wybitny sztabowiec i dowódca francuski, w 1914 roku odegrał znaczącą rolę w bitwie nad Marną. W maju 1917 roku został mianowany szefem Sztabu Generalnego. Objęcie przez niego naczelnego dowództwa wojsk sprzymierzonych 26 marca 1918 roku przyczyniło się do ich ostatecznego zwycięstwa na froncie zachodnim. Od 1919 roku przewodniczył Najwyższej Radzie Wojennej Sprzymierzonych. W czasie wojny polsko-bolszewickiej wspierał polityczne i militarne działania rządu francuskiego w zakresie pomocy walczącej Polsce. Odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 2.
Maxime Weygand (1867–1965), generał armii, uczestnik I wojny światowej, od listopada 1917 roku członek Wyższej Rady Wojskowej, od marca 1918 roku szef Sztabu Generalnego. Był członkiem Komisji Ministerstwa Spraw Zagranicznych Francji do określenia granic państwa polskiego, w latach 1920−1922 szef Misji Wojskowej w Polsce (przybył do Polski 25 lipca 1920 roku), odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 8.
  
Dobrym przykładem polsko-francuskiego braterstwa broni jest Charles de Gaulle (1890–1970), francuski generał, polityk i mąż stanu, teoretyk wojskowości. W czasie I wojny światowej trzykrotnie ranny, był niewoli niemieckiej pod Verdun, przebywał w obozie jenieckim w Ingolstadt (Bawaria). Charles de Gaulle brał udział w Bitwie Warszawskiej. 15 lipca 1920 roku został przydzielony w stopniu majora czasu wojny do dowództwa Frontu Południowego gen. Edwarda Śmigłego-Rydza. Służył w kilku sztabach polskich formacji, między innymi w 3. Dywizji Piechoty, która zdobyła Hrubieszów (do 14 sierpnia); następnie towarzyszył Grupie Manewrowej znad Wieprza, dowodzonej przez naczelnego wodza Józefa Piłsudskiego oraz Grupie Operacyjnej Jazdy gen. Jana Sawickiego, brał udział w walkach przeciw 1. Armii Konnej komarma Siemiona Budionnego. Odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari V klasy nr 2980. 

Wstecz Dalej